Het A-woord

Wij hebben thuis een zoon (nr 1) ((als in volgorde van verwekking dus)) met een etiket. Een label. Een handleiding.

Gediagnosticeerd met het grote A-woord. ASS. Autisme Spectrum Stoornis!!!!! Altijd in hoofdletter, want zo staat het geschreven. Alsof het duidelijk gemaakt moet worden. Alsof het nog eens extra benadrukt moet worden. AUTISME.

Ik haat dat woord!

 Zo geladen. Zo negatief. Het laat een vieze smaak na in mijn mond als ik het uit moet spreken. Bah!

Het klinkt alsof je een kind hebt dat nauwelijks spreekt, nooit aangeraakt wil worden, en uitbarst bij de minste verandering in zijn leven. Het klinkt als een kneusje, een stouterik, een moeilijk kind. Maar dat is het niet.

Ik heb gewoon een kind, een perfect normaal kind dat gewoon soms niet begrijpt hoe hij moet reageren. 

Een kind dat vanalles probeert om te zijn zoals de andere kinderen, en daarom soms wat vreemd overkomt. Een kind dat enorm goed kan praten, in het Nederlands en in het Engels, een kind dat geniet van een knuffel en eens lekker tegen je aan kan kruipen. Het mag wel niet te lang duren, maar soit. Een kind dat lacht, graag plezier maakt en graag speelt. Net zoals alle andere kinderen.

Ik heb gewoon een kind, een perfect normaal kind, met het A-woord. En zolang je de handleiding volgt, is het het normaalste kind van de hele wereld.