Kindervrij

We gingen een weekendje weg. Zonder kinders. Alleen manlief en ik. Grootouders kwamen op logement bij ons thuis, oppassen. Kindersitten.
Wij even ertussen uit. Uitrusten.

Fijn was het. Gezellig. Al heel lang geleden dat we dat hadden gedaan. En zeker voor herhaling vatbaar.

De kinders waren flink geweest. Ze hadden het leuk gehad. Ook mijn A-kind. Zijn eigen bed brengt toch veel meer rust dan dat bed bij de grootouders thuis. Dus prima gegaan. Ook dit voor herhaling vatbaar.
Maar de dagen erna was er weer de terugslag. Twee dagen zonder ouders, zonder de gewoonlijke gang van zaken.
En de paasvakantie die begon. Twee weken niet naar school, hoe hij er ook naar uitkeek, het is weer een verandering in zijn structuur, in zijn A-wereld.

En daar was het grote monster weer: die verdomde onrust in zijn binnenste.
Genesteld in zijn buik. Binnengedrongen in zijn hoofd.
Ongemakkelijk voelt hij zich.
Geïrriteerd.
Druk.
Lawaaierig.
Weinig verdraagzaam.
Alles wat dan tegenzit, is te veel.
De tablet die er net te lang over doet om een spel of filmpje te laden.
Het lego-bouwsel dat er net anders uitziet dan in zijn hoofd. Of net dat ene stukje lego dat hij niet in de doos kan vinden.
Zijn broer die net één keertje teveel iets aan hem vraagt.
En dan wordt hij boos. Niet het potverdorie-boos. Maar het de-hele-wereld-vergaat-boos.
En zo dagen aan een stuk.
Hij ziet er van af. Het vreet aan hem. Die onrust.
En het enige wat hij kan doen, is wachten tot het over is.
En het enige wat wij kunnen doen, is op de tippen van onze tenen lopen. En proberen zo veel mogelijk te anticiperen. En hopen dat die onrust weer snel verdwijnt.

En het gekke is, dat hij de vakantie heel leuk vindt. Hij heeft er naar uit gekeken. Twee weken niet naar school, leuke dingen doen, lekker de hele dag spelen.
En ook die dagen met de grootouders heeft hij de grootste pret gehad. Een uitstapje gedaan, spelletjes gespeeld,... het kon niet beter.

En toch, hoe leuk het allemaal ook is, toch ligt dat monster iedere keer op de loer.
En de ene keer, komt hij wel, en de andere keer komt hij niet.
En waar het dan net aan ligt, dat probeer ik al jaren uit te vogelen.
Is het de combinatie van de vakantie en het weekend zonder ouders?
Of ligt het gewoon aan de tijd van het jaar?
De aprilse grillen? De wind? De temperatuursverschillen?

Ik hoop er ooit achter te komen wat het wapen is om dat monster te verslaan.
Of nog beter, een afweermiddel, zodat hij niet meer tot in het binnenste van mijn kind geraakt.



Reacties

Populaire posts