Inhaalmanoeuvre
Zoon 1, A-kind, acht jaar, versus zoon 2, N-kind, zes jaar.
Ondanks dat de ene al kan lezen en de andere nog niet, functioneren ze ongeveer op hetzelfde niveau.
Qua zelfstandigheid.
Op sociaal vlak staat zoon 2 zelfs al een hele stap verder. Hier neemt hij de rol in van de ‘grote’ broer. Hij bewaakt het veilige pad dat ze met hun beiden bewandelen, en zal zoon 1 waarschuwen mocht hij afdwalen van dat pad. Qua gedachten, handelingen, dergelijke dingen.
Ook in hun samenspel zal hij proberen alles in goede banen te leiden. Hij zal zoon 1 het spel laten bepalen, omdat het nu eenmaal niet anders gaat bij zoon 1. Maar af en toe probeert hij zijn eigen ideeën in te brengen. En wonder boven wonder lukt hem dit ook. Hij weet zoon 1 wel te bespelen, die kleine sprinkhaan van ons.
En natuurlijk gebruikt hij dit ook wel eens tegen hem. Zoon 2 weet precies welke knoppen hij moet drukken om zoon 1 te laten stijgeren. Maar als het tot een gevecht komt, moet hij toch het onderspit delven. Want hoewel ze qua functioneren ongeveer even ver staan, is zoon 1 nog altijd 2 jaar ouder. En dus 2 jaar groter en 2 jaar sterker. Tja, eigen schuld, dikke bult.
Gelukkig zijn er ook vlakken waar zoon 1 altijd de meerdere in zal zijn. Hij kan fantastisch tekenen, iets waar zoon 2 absoluut geen kaas van heeft gegeten.
En ook op vlak van fantasie heeft zoon 1 geen grenzen.
De honger naar informatie en algemene kennis is een derde punt dat niet te stillen is bij zoon 1. Maar hier trekt hij zoon 2 ongelofelijk in mee. Hij zal al zijn opgedane kennis met hem delen, zodat zoon 2 zijn interesse hier ook in is aangewakkerd.
Ze zijn aan elkaar gewaagd, die twee.
Dat het maar niet te snel gaat, dat inhaalmanoeuvre. Zodat zoon 2 toch nog een hele tijd de ‘kleine’ broer mag zijn. Want klein ben je maar heel even, groot moet je nog je hele leven zijn.
Reacties
Een reactie posten