Een stap in het M-tijdperk

Een klein maandje verder in ons leven,
De routine gaat zijn gang.
Klein verschil;
Om 19u30 wordt er een pipetje uit een flesje opgetrokken, en neemt zoon 1 zijn medicatie in.
Zo dus al 3 weken.
Effect kon er al na 1 week zijn. 
Na 2 weken zou het echt werken, dus na een maand heb je wel een duidelijk beeld of en hoe het werkt. Die gevreesde M.
We zouden het merken aan zijn gedag.
En zijn handelen.
Zijn emoties.
Zijn woede.
Zijn starheid.
Hij gaat flexibeler zijn, zei de psychiater.
Makkelijker om te buigen, zijn starheid zal doorbroken kunnen worden. 
Hij gaat zijn emoties beter voelen.
Zijn woede beter voelen opkomen,
en niet meer zo explosief ontploffen.
Hij gaat makkelijk kalmeren, zei hij, zijn woede zal sneller zakken. 
Dus begonnen we eraan. Met een klein hartje, en een sprankeltje hoop. 

Ineens merk je iets op: Op een avond in week 2 gaat zoon 1 rustig mee als het bedtijd is. Zonder protest, zonder boosheid. Gewoon zo. Dat heeft hij al jaren niet meer gedaan. Er is altijd wel enige vorm van protest. Er is altijd wel een reden volgens de zoon waarom hij nog niet kan gaan slapen. Er moet nog een filmpje worden afgekeken, maar dat volgende filmpje moet hij ook per sé nog zien. Of hij moet nog iets zoeken, of iets bouwen met Lego, een bouwwerk dat hij nog in zijn hoofd heeft zitten en dat vandaag toch echt nog moet gebeuren. Maar deze keer dus niet. Geen plannen meer, geen onafgemaakte werkjes, geen tegenstand. En je denkt: ‘Zou het..?’ Maar je durft er niet echt op te hopen. ‘Hij zal wel gewoon een goede dag hebben’ vertel je jezelf. 
Einde week 2 vraag je hem om op te ruimen en antwoordt hij ‘OK’. En niets anders. Geen ‘NEEEEE’ of ‘Ik wil nog spelen’ of ‘Ik heb geen zin’, geen gejammer en gehuil, geen krijsend kind languit op de grond. 
Gewoon ‘OK’. En dan begint hij eraan. Ik stond letterlijk met open mond te kijken. Vol verstomming. Gebeurt dit nu echt? Of droom ik? 
Manlief naast me staat met dezelfde onwerkelijke blik in zijn ogen. 
‘Ik denk dat die medicatie begint te werken’, fluistert hij. En ja, ik denk het ook. 
We merken het aan kleine dingen. Ik hoef meestal geen 10 keer meer te zeggen dat hij zijn jas moet aandoen als het tijd is om te vertrekken. Soms is het nog maar 5 keer. Of maar 3. Een hele vooruitgang. En dat slapen gaan is enkele keren per week geen enkel probleem. Niet iedere dag meer die strijd. En ook zijn woede is meestal niet meer zo hevig. De brandjes zijn sneller geblust. 
Het is natuurlijk geen wondermiddel. Die medicatie. Het protest is er nog wel. Meerdere keren per week zelfs. Maar niet meer zo veel, en niet meer zo lang. 
Het is een hele vooruitgang. Onzichtbaar voor de buitenwereld, des te zichtbaarder voor ons.
En zo is onze weerstand voor die gevreesde M helemaal afgebrokkeld. Onwerkelijk dat enkele druppeltjes per dag ons A-kind net iets beter kan laten functioneren in deze N-wereld. 


Reacties

  1. Fantastisch! Fijn dat de M lijkt te gaan werken! Hopelijk maakt t zoon 1's wereld wat gemakkelijker.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts