Jarig





Vroeger, als kind keek ik het hele jaar uit naar mijn verjaardag. Ik was er echt mee bezig. Ieder leuk speeltje of hebbedingetje wat ik zag kwam op mijn verjaardagslijstje. Ook vriendjes werden doorheen het jaar gekeurd alzijnde geschiktheid voor het ultieme verjaardagsfeest. Bij ruzies werd er steevast gedreigd met het intrekken van de uitnodiging, en hoe korter het feest kwam, hoe gewichtiger dit werd.
Maar dan, na maanden, weken, dagen wachten, was het eindelijk zover. 
Je bent jarig
Iedereen mag het weten, iedereen mag het zien. Met kroon op je hoofd, omgeven door slingers en ballonnen doorloop je jouw dag. Alles staat in teken van de jarige. 
Er wordt gezongen, je mag trakteren in de klas, en bij thuiskomst van school wacht er een grote taart, je lievelingstaart! In mijn geval; biscuit met kersen tussen, omgeven door pure chocoladeschilfers en mooie slagroomtoefjes erbovenop. Mijn mama kon vroeger, en nog steeds, als beste mijn lievelingstaart maken. 
En dan komen al die cadeau’s, het grote verjaardagsfeest met al je vriendjes met nog meer cadeau’s, nog eens taart en sowiso frietjes! Ik spatte bijna uit elkaar van geluk. Het toppunt van het jaar! 

Heerlijk toch, zo onbezonnen kunnen genieten van je verjaardag. S’ avonds in bed lag ik altijd te denken hoe snel de dag voorbij gevlogen was. En begon ik alweer uit te kijken naar de volgende verjaardag, maar dat was weer zoooo lang wachten. 

En nu ik moeder ben, moet ik bij iedere verjaardag van één van mijn zonen denken aan hoe over het dolle heen gelukkig ik op mijn eigen verjaardag vroeger was. En iedere keer hoop ik dat mijn zonen datzelfde gevoel mogen ervaren. Ik doe mijn best om hun dag zo perfect mogelijk te maken: ik bak taarten (of koop er bij de bakker), ik geef feestjes, koop een cadeau van hun verlanglijstje, hang versieringen op, maak een kroon,.. en ieder jaar hoop ik dat ik er in ben geslaagd.

Reacties

Populaire posts